Eind 19de eeuw is de toepassing van metalen plafond- en wandplaten, in plaats van het traditionele stucwerk, in Engelstalige landen een vernieuwing in de bouw: een soort systeemplafond, snel aan te brengen, brandvertragend en gemakkelijk te onderhouden. Het gebruik ervan past binnen de 19de-eeuwse esthetiek: imitatie, of liever het overtreffen van ambachtelijk werk, in dit geval het stucwerk. De rijke ornamentiek spreekt een bemiddeld publiek dan ook erg aan.

De naam Nanne Ottema doet vooral denken aan een ‘aartsverzamelaar’ en pas in latere instantie aan ‘interieur’. Dit stempel is niet helemaal terecht: Ottema was in eerste instantie geïnteresseerd in Friese volkskunst. Als bestuurslid van het Fries Genootschap was hij een spin in het web van erfgoedbehoud, en kocht veel aan. Dat betrof zeker niet alleen losse objecten, maar ook winkel-, werkplaats- en kamerinrichtingen en -betimmeringen die met sloop werden bedreigd.

‘Behoud door kennis’ is de missie van de Stichting Interieurs in Fryslân. Het gesprek met drie hoofdrolspelers, projectleider Mirjam Stuurman, hoogleraar Johan de Haan en Stichtingsvoorzitter Ap Timmermans, maakt duidelijk dat het systematische onderzoek al veel waardevols boven tafel bracht. Van schoorsteenbetimmering en vensterbanken tot aan deurkrukken en houtsnijwerk, achter Friese gevels is nog veel waardevols te ontdekken.

Friesland liet niet veel heel van stadhouderlijk erfgoed, maar het trappenhuis van het paleis in Leeuwarden, nu een hotel, is een prachtig voorbeeld. Brieven van de befaamde ontwerper Daniël Marot aan Johan Willem Friso en diens moeder Henriëtte Amalia vertellen de ontstaansgeschiedenis. Duidelijk wordt dat Marot een trappenhuis creëerde dat hij 'pas la moindre pièce de la maison' noemde: 'niet het minste vertrek van het huis'.