Hieltyd minder Friezen krije it Frysk-eigene mei de brijleppel fan de Rimen en Teltsjes bybrocht. Sûnt in pear desennia is de sokkel ûnder dy monumintale ferhalen en fersen fan de Grouster bruorren Halbertsma weilutsen.

De universiteit fan Frjentsjer ferbyldet noch altyd in Fryske fantoompine. Mei University Campus Fryslân wurdt besocht om it ‘ferlern akademyske terrein’ foar de provinsje wat werom te winnen. Mar wat gie doe eins ferlern?

No't hieltyd mear minsken har in miening foarmje oer it lânskip, wurde ek de dêr oanwêzige pleatsen prominint ûnderwerp fan diskusje. Heech tiid om ús te ferdjipjen yn it ûntstean fan de Fryske pleats.

Wigle van Aytta, Wurdumer fan goede komôf, krige in status dy’t gjin Fries foar of nei him wist te berikken. Wigle, dy’t syn namme nei de gelearde moade yn it Latyn oanpaste nei Viglius, hie in bestjoerlik-wittenskiplike karriêre om dêrnei oan it Habsburger hôf yn Brussel ta de heechste rûnten troch te kringen.

Yn it begjin fan de 20ste iuw like de Fryske literatuer op stjerren nei dea. Sels Jan Jelle Hof, de foarman fan de Fryske Beweging, fûn it Frysk in folkstaal, gjin wiere kultuer. Krekt yn dy jierren skreau Teatse Holtrop út Drylts. Mar de tiid siet him dus tsjin.

Ien fan Johan Cruijff syn wiisheden is ‘sjochst it net earder as datst troch hast’, in trochtinker dy’t goed past by wat achter Fryske gevels oan weardefol erfgoed skûlet.